KRZYŻ, który widzisz na wieży najbliższego kościoła, na ołtarzu wzniesionym wewnątrz tego gmachu, jak również krzyżyk noszony na szyi przez wielu ludzi mieszkających w twoim sąsiedztwie, jest w rzeczywistości pogańskim symbolem religijnym. Czczono go w całym świecie pogańskim na długo przed pojawieniem się chrystianizmu. Potwierdza to wiele poważnych podręczników religijnych i historycznych, o czym zaraz się będziemy mogli przekonać.
Szeroko znane dzieło The Catholic Encyclopedia (Encyklopedia Katolicka) w wydaniu z roku 1908 podaje w tomie 4, na stronie 517: „Znak krzyża, złożony w najprostszej swej formie przez dwie linie przecinające się pod kątem prostym, był zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie, znany na długo przed wprowadzeniem chrześcijaństwa. Sięga bardzo odległych okresów cywilizacji ludzkiej.” Ksiądz W.D. Kille, autor książki The Ancient Church (Kościół starożytny) wyraża podobny pogląd, pisząc na stronie 316 wspomnianej pracy: „Od najdawniejszej starożytności czczono krzyż w Egipcie i Syrii; podobną czcią otaczali go także buddyści na Wschodzie; ale jeszcze bardziej niezwykły fakt, że gdy Hiszpanie po raz pierwszy przybyli na kontynent amerykański, napotkali ten dobrze im znany symbol wśród przedmiotów kultu w bałwochwalczych świątyniach Anahuac. Godna uwagi jest również okoliczność, że na początku naszej ery poganie mieli zwyczaj robienia znaku krzyża na czole podczas odprawiania niektórych ze swych misteriów”.
Jeżeli chodzisz do któregoś z kościołów nominalnego chrześcijaństwa, to czy usłyszałeś tam kiedyś, że krzyż jest symbolem pogańskim? Skoro nie, wynika stąd, iż zatajono przed tobą prawdę. Zachęcano cię do czczenia znaku, o którym wiadomo, że się wywodzi z pogaństwa. „Ale czyż pierwsi chrześcijanie — zapytasz może — nie uważali krzyża za symbol chrystianizmu?” Otóż nie. Dopiero w połowie trzeciego stulecia naszej ery rzekomi chrześcijanie zaczęli uważać krzyż za taki symbol. W.E. Vine w dziele An Expository Dictionary of New Testament Words (Słownik objaśniający wyrażenia z Nowego Testamentu) tłumaczy na stronie 256 pierwszego tomu, co następuje: „Około połowy trzeciego wieku po Chr. kościoły albo już odstąpiły od pewnych nauk wiary chrześcijańskiej, albo trzymały się swoistych trawestacji tych nauk. W celu rozszerzenia wpływów odstępczego systemu kościelnego przyjmowano do kościołów pogan bez konieczności odrodzenia się przez wiarę, przy czym w dużej mierze pozwalano im nadal posługiwać się pogańskimi znakami i symbolami. Tak między innymi przyjął się znak Tau, czyli T, w najczęściej występującej formie: z obniżoną poprzeczką, aby odtąd wyobrażać krzyż Chrystusa”.
Na początku trzeciego stulecia Minucius Felix wykazał, jak pierwsi chrześcijanie do owego czasu ustosunkowywali się do krzyża, pisząc w dialogu Octavius skierowanym do pogan, co następuje: „Nie oddajemy czci również krzyżom i wcale sobie tego nie życzymy. Wy natomiast, którzy poświęcacie swe bożki z drewna, czcicie też drewniane krzyże, chyba jako część składową waszych bogów. (…) Wasze zwycięskie trofea mają nie tylko wygląd zwykłego krzyża, lecz widnieje też na nich kształt człowieka tam przymocowanego” (The Ante-Nicene Fathers [Pisma przednicejskich Ojców Kościoła], tom IV, strona 191). Prawdziwi chrześcijanie nigdy nie czcili krzyża ani nie uważali go za symbol prawdziwego chrystianizmu.
Wiele osób utrzymuje, iż kościoły dlatego posługują się znakiem krzyża, że na nim umarł Chrystus. Tak twierdzą kościoły, ale to nie jest prawdą. Potwierdza to również artykuł wydrukowany dnia 2 sierpnia 1951 roku w gazecie Ewangelickoluterańskiego Kościoła Państwowego na teren Szlezwiku-Holsztynu: Die Kirche der Heimat. Autor artykułu przyznaje, że nie ma pewności, czy Chrystus umarł na krzyżu; czytamy tam między innymi: „Czyż krzyż na Golgocie miał poprzeczną belkę, czy był tylko zwykłym słupem, czy miał kształt litery T, albo czy miał poprzeczkę rzeczywiście prostopadłą do tego pionowego słupa — dzisiaj trudno już ustalić”.
Sam fakt, że słowo „krzyż” występuje w wielu polskich tłumaczeniach Biblii, nie stanowi jeszcze dowodu, iż narzędzie egzekucji, na którym zmarł Chrystus, miało kształt przyjęty przez kościoły. Słowo „krzyż” określa cały szereg różnie uformowanych figur. Znano na przykład zwykły pionowy słup, zwany po łacinie crux simplex; istniał crux commissa, o kształcie litery „T”; crux decussata wyglądał jak litera „X”, zaś crux immissa przypominał „T” z obniżoną poprzeczką. Którą więc z tych form należy sobie wyobrazić tam, gdzie w opublikowanych przez kościoły tłumaczeniach Biblii użyto polskiego słowa „krzyż”?
Występujący w kościelnych przekładach wyraz „krzyż” jest tłumaczeniem greckiego słowa stauros, ale pisarzom biblijnym słowo to nie kojarzyło się z krzyżem, jaki według nauki kościołów ma rzekomo być symbolem chrystianizmu. Mieli oni na myśli zwykły pionowy pal. We wspomnianym już dziele An Expository Dictionary of New Testament Words W.E. Wine’a czytamy na ten temat w tomie pierwszym na stronie 256: „Stauros oznacza przede wszystkim pionowo stojący słup albo pal. Do takich pali przybijano gwoździami złoczyńców skazanych na śmierć. Ani rzeczownik, ani też czasownik stauroo, oznaczający przytwierdzanie do pala lub słupa, nie miał pierwotnie nic wspólnego z kościelną formą krzyża, utworzonego z dwóch belek. Kształt tego ostatniego pochodzi ze starożytnej Chaldei i służył za symbol boga Tammuza”.
Warto również zwrócić uwagę na to, co podano w tak zwanej The Companion Bible, opublikowanej przez wydawnictwo Oxford University Press. W „Uzupełnieniach” czytamy na stronie 186: „Homer stosował słowo stauros dla określenia zwykłego słupa lub pala, albo prostej belki. W tym samym sensie stosowali je również wszyscy inni klasycy greccy. Nigdy nie oznaczało ono u nich umieszczonych pod jakimkolwiek kątem dwóch belek, lecz zawsze tylko pojedynczą sztukę. Dlatego w związku ze sposobem uśmiercenia naszego Pana użyto też słowa xylon [oznaczającego kłodę, drąg], które w Dziejach Apostolskich 5:30, 10:39, 13:29, w Liście do Galatów 3:13 oraz Liście 1 Piotra 2:24 przetłumaczono na drzewo. (…) W greckim N.T. nie ma ani jednego tekstu, który wskazywałby na dwie belki. (…) Można więc uznać za dostatecznie udowodnione, że Pan poniósł śmierć na pionowo ustawionym palu, a nie na przecinających się pod jakimkolwiek kątem dwóch belkach”.
Krzyż uznawany przez kościoły chrześcijaństwa nie ma absolutnie nic wspólnego z chrystianizmem, jest natomiast świętym symbolem występującym w starożytnych religiach pogańskich, w tych religiach, którymi Bóg prawdy się brzydzi i przed którymi ostrzegał naród izraelski (5 Mojż. 7:16, 25, 26). Był to między innymi symbol ogólnie przyjęty w religii starożytnego Egiptu.
Krzyż egipski, tak zwany crux ansata, był u góry zaopatrzony w kółko. Kombinacja ta symbolizowała męskie i żeńskie narządy rozrodcze. O.A. Wall w książce zatytułowanej Sex and Sex Worship (Płeć i kult płci), gdzie żeński symbol na tym krzyżu — koło — określany jest indyjskim terminem yoni, podaje na stronie 359: „Crux ansata (krzyż z uszkiem) był w użyciu na całym świecie, od Indii, Asyrii, Babilonu, Egiptu, aż po Szwecję i Danię (starożytne napisy runiczne) i kontynent zachodni. (…) Jest to egipski ankh, symbol życia, gdyż przedstawia żeńskie yoni połączone z męskim krzyżem — tau”.
Jeżeli więc na kościele, do którego chodzisz, widnieje krzyż i jeśli znak ten bywa używany w odprawianych tam nabożeństwach, to w świetle wspomnianych faktów nabożeństwa te trzeba określić jako pogańskie. A jakim sposobem pogański kult mógłby zyskać uznanie prawdziwego Boga? Powinieneś się odciąć od wszelkich takich babilońskich form kultowych, natomiast przyłączyć się do ludzi, którzy swego Stworzyciela wielbią prawdą. — Obj. 18:4.
[Przypisy]
„Wielka Encyklopedia Powszechna”, wydana przez PWN w Warszawie, również podaje w tomie 6, na stronie 249: „KRZYŻ, motyw ornamentalny i znak symboliczny znany w różnych postaciach od najdawniejszych czasów w większości kultur”.
W „Małej Encyklopedii Kultury Antycznej”, wydanej przez PWN w roku 1968, czytamy na stronie 196 pod hasłem „crux” (krzyż): „Z czasem crux przybrał formę litery T, a po obniżeniu poprzeczki otrzymał kształt dzisiejszego krzyża. (…) Od czasów Konstantyna W. (…) został oficjalnie uznany przez państwo”.
„Podręczna Encyklopedia Biblijna”, wydawnictwo Księgarni św. Wojciecha, podaje w tomie 1, na stronie 705: „Forma krzyża. Archeologia zna dwa rodzaje krzyżów: zwykły i złożony. Zwykły był zaostrzonym palem (…). Złożony natomiast, zależnie od sposobu złączenia dwóch pali, przybierał formę tzw. krzyża św. Antoniego (crux commissa T), krzyża Chrystusa (crux immissa +) i krzyża św. Andrzeja (crux decussata x)”.
Wzory 20 form krzyża można obejrzeć w „Wielkiej Encyklopedii Powszechnej”, w tomie 6, na stronie 249.
Według „Słownika grecko-polskiego” PWN, opracowanego pod redakcją Zofii Abramowiczówny, tomu IV, strony 97, podstawowym znaczeniem wyrazu stauros jest: „słup, pal, kół”.
Z „Małej Encyklopedii Kultury Antycznej” można się dowiedzieć (na stronie 196), że również łaciński crux oznaczał pierwotnie „słup, do którego przywiązywano skazańca”.
(w70/10)
Narzędzie męki Jezusa 